النهارده قررت انى اكتب كل حاجه تعدى عليه تمس قلبى او عقلى .
حاجه تخصنى او تخص حد قريب منى او حتى مش قريب بس حسيته .
ولان الكتابه هتكون عشوائيه منطلقه وبدون ترتيب منمق ولا التزام بفصحى او عاميه .
سميتها شـــخبطه ...شــخبطه وبس .
ممكن تكون يوميات او مش يوميات ...لكن مش قصة حياه .
أول شخبطه حصلت إمبارح ..موقفين .
الاول ...عن بنت شابه زى القمر وفى منتهى الذوق والادب كانت بتدور لوالدها المريض بمرض عضال على دوا ومش متوفر اوى .
ولانى امتهن مهنه انسانيه كما يدعون شاء القدر انى اقابلها .
وفرت لها اللى قدرت عليه منى ومن حبايبى ومعارفى .
مش هو ده الموقف اللى أسرنى لكن اللى مس قلبى اوى لما لقيتها بعد ساعتين جايالى علشان تشكرنى .
رغم انى مكنتش منتظره زيارتها دى .
لكن رجوعها وفقط لشكرى وملامح وشها الممتن خلتنى قولت فى سرى ...الدنيا لسه فيها ناس حلوه اوى .
الموقف التانى .
طفله تعبانه جدا وسخنه نار ودموع وعيون دبلانه من دور برد عنيف جايه مع والدتها .
المهم انى قمت بواجبى المعتاد ووظيفتى كما يطلقون عليها الانسانيه وصرفت دوا للطفله .
برضه مش ده الموقف اللى هز قلبى .
اللى حصل بعدها هو المهم .
بعد ساعه تقريبا دخلت البنت وكلها حيويه بتجرى عليه وبتاخدنى بالحضن وقالتلى ..
ميرسى ياطنط انك خففتينى بحضن دافى اوى .
لسه الدنيا فيها ناس حلوه اوى ....وبس .
